Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/242

Chodzi tutaj o spełnienie chrześciańskiego obowiązku. Będzie to kosztowało trzy złote, a chciałbym należéć do składki.
 — Jak się nazywają ci twoi przyjaciele?
 — Piotr Maczugan i Baptysta Łowiptak.
 — Hm! — rzekł archidyakon — nazwiska te tak się zgadzają z dobrym uczynkiem, jak armata z wielkim ołtarzem.
 To pewna, że Jehan bardzo źle wybrał nazwiska swoich przyjaciół. Uczuł to sam, ale trochę za późno.
 — Zresztą — mówił daléj przenikliwy ksiądz Klaudyusz — cóż to za podarunek, który ma kosztować trzy złote, i to dla dziecka kobiety od Haudryetek? I od kiedyż to wdowy z zakładu Haudry’ego, mają dzieci w pieluchach?
 Jehan raz jeszcze wypłynąć musiał na czystą wodę.
 — A no, więc cóż? — zawołał — potrzebuję pieniędzy, żeby się zabawić dzisiejszego wieczora z Izabelką Thierrye w Rajskiéj-dolince.
 — Rozpustniku nędzny! — wykrzyknął ksiądz.
 — Αναγνεία, — rzekł Jehan.
 Ta cytata, wzięta ze ściany celki i przytoczona być może w złośliwéj myśli, sprawiła na księdzu szczególne wrażenie. Zagryzł wargi, a gniew jego zgasł w rumieńcu.
 — Idź precz — rzekł do Jehana. — Czekam na pewną osobę.
 Żak odezwał się jeszcze do brata:
 — Bracie Klaudyuszu, daj mi przynajmniéj jednę złotówkę paryzką na jadło.
 — Jakie postępy uczyniłeś w dekretaliach Gracyana? — zagadnął w miejsce odpowiedzi ksiądz Klaudyusz.
 — Zgubiłem swe seksterna.
 — A w języku łacińskim?
 — Skradziono mi mój egzemplarz Horacyusza.
 — A w nauce Arystotelesa?
 — Dalibóg! bracie, wspomnij-no sobie tego Ojca Kościoła, który powiedział, że wszystkie błędy heretyków wyszły z ciemnych manowców metafizyki Arystotelesa... Do djabła Arystoteles! nie głupim gubić swéj wiary dla jego metafizyki!
 — Młodzieńcze — rzekł archidyakon — słuchaj, podczas ostatniego wjazdu króla, znajdował się w orszaku pewien szlachcie, nazwiskiem Filip de Comines. Na czapraku jego konia wyszyte było to godło, które radzę ci wziąść pod rozwagę: „Qui non laborat non manducet.“
 Żak zachował czas jakiś milczenie, z palcem przy uchu, z oczami spuszczonemi, z twarzą niezadowoloną. Nagle odwrócił się do Klaudyusza z żywością pliszki: