Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/272

tracić z uwagi, że znaleziono puginał przy oskarżonéj. Urodzona Falurdelowo, czy przyniosłaś ów liść, w który się przemienił talar dany ci przez złego ducha?
 — Tak, wielmożny panie — odpowiedziała; — odszukałam takowy.
 Jeden z woźnych doręczył zasuszony listek krokodylowi, który ponuro strząchnąwszy głową, przesłał go prokuratorowi królewskiemu przy sądzie kościelnym, tak, że w ten sposób izba cała mogła mu się choć zdala przyjrzéć.
 — Liść to brzozowy — zauważył mistrz Jakób Charmolue. — Nowy dowód czarnoksięztwa.
 Jeden z konsyliarzów głos zabrał:
 — Świadku, dwóch ludzi jednocześnie weszło do twego mieszkania. Człowiek w czerni, który znikł ci naprzód z oczu, a późniéj płynął Sekwaną w ubraniu zakonném, oraz człowiek rycerskiego stanu. Któryż z nich doręczył ci talara?
 Stara pomyślała chwilkę, poczém odrzekła:
 — Człowiek rycerskiego stanu.
 Rumor podniósł się po nad głowami tłumu.
 — A! — pomyślał Gringoire — to mi nieco osłabia powzięte przekonanie...
 Mistrz Filip Lheulier, nadzwyczajny adwokat królewski, powstał wraz znowu ze swego stolca, i mówił:
 — Czuję się w obowiązku przypomniéć i przypominam sądom wysokim, jako w zeznaniu spisaném na śmiertelnéj pościeli, zamordowany rycerz oświadczył, że miał był niejasne pojęcie, w chwili gdy go człowiek w czerni nadszedł, iż to mógłby bardzo być tajemniczy ów mnich kłótliwy, dodając, że tenże silnie go namawiał, iżby w poufałość zaszedł z oskarżoną; a na uwagę jego, rotmistrza, że był bez pieniędzy, wcisnął mu talara do ręki, którym rzeczony rotmistrz opłacił Falurdelową. Owóż, talar był monetą piekielną.
 Uwaga ta zdawała się stanowczo i całkowicie rozpraszać wszelkie wątpliwości Gringoire’a i innych sceptyków izby posłuchalnéj.
 — Prześwietni sędziowie mają przed sobą dokumenta należyte — dodał wielki mówca królewski siadając — mogą zatém rozejrzéć się w deklaracyi Phoebusa de Châteaupers.
 Na odgłos tego imienia podniosła się oskarżona; głowa jéj górowała nad zbiorowiskiem. Gringoire przerażony poznał Esmeraldę.
 Była jak trup bladą; jéj włosy, niegdyś tak wdzięcznie splecione i sekinami poprzedzierzgane, spadały w nieładzie; usta miała sine, oczy przerażająco wpadłe... Niestety!
 — Phoebus! — rzekła, jakby nieprzytomnie — gdzież jest Phoebus?