Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/275

i szalbierstwom nieczystym. W zmowie z kozą opętaną przez złego ducha, tu przed kratki sprawiedliwości powołaną, zamordowałaś i zasztyletowałaś, za współudziałem potęg ciemności, przy pomocy uroków i praktyk, rotmistrza od łuczników pocztu Króla Jego Mości, Phoebusa de Châteaupers. Zawsze-li temu uporczywie zaprzeczasz?
 — Okropność! — wołało dziewczę kryjąc twarz w dłoniach — Phoebusie mój! Phoebusie!... O, to piekło!
 — Zaprzeczasz temu wciąż? — pytał marszałek chłodno.
 — Czy zaprzeczam? — jękło dziewczę z mocą przerażającą.
 Powstała, wzrok jéj skrzył się.
 Marszałek ciągnął raźnie i stanowczo:
 — W takim razie, jakże wytłómaczysz ciążące na tobie fakta?
 Odrzekła głosem urywanym:
 — Powiedziałam już. Nie wiem. To jakiś zakonnik, ksiądz, którego nie znam; mnich piekielny co mię prześladuje.
 — Właśnież — jął sędzia — mnich zaklęty, widmo zakapturzone, upiór.
 — O panowie! litość miéjcie! jam prosta dziewczyna...
 — Cygańskiego rodu — dodał sędzia.
 Mistrz Jakób Charmolue ozwał się ze słodyczą:
 — Zważywszy na bolesny upór obwinionéj, wnoszę zastosowanie tortury.
 — Zezwalam — rzekł marszałek.
 Nędzarka drgnęła całém ciałem. Wstała wszakże na rozkaz halabardników, i poprzedzona przez mistrza Charmolue i delegatów officyała, skierowała się krokiem dość siebie pewnym między dwoma wyciągniętemi sznurami straży, ku nizkim podwojom, które się przed nią błyskawicznie rozwarły, i wraz za nią zamknęły; na stroskanym Gringoirze zrobiło to wrażenie potwornéj paszczy pożerającéj biedną istotę.
 Gdy znikła, rozległa się w sali skarga żałosna. Był to płacz Dżali.
 Posłuchanie zostało zawieszone. Jeden z konsyliarzów, który zwrócił był uwagę przewodniczącego na to, że panowie sędziowie byli zmęczeni, i że czekać na skończenie procedury torturowéj byłoby za długo, otrzymał od marszałka odpowiedź, iż dygnitarz powinien umiéć poświęcać się dla swych obowiązków.
 — A głupie i niedorosłe paskudztwo! — rzekł jakiś sędzia posiwiały — skazywać siebie wtedy na pytałki, gdy nikt jeszcze nie wieczerzał.