Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/279

w procesie wymienionych? — spytał Charmolue z niezmienną słodyczą.
 — Jestem niewinną.
 — W takim wypadku jakżeż mościa panno wytłómaczysz okoliczności obciążające cię?
 — Ach, niestety! jaśnie panie, nie nie wiem.
 — Zaprzeczasz tedy?
 — Wszystkiemu.
 — Zaczynaj — rzekł Charmolue do Pierrata.
 Pierrat oburącz zakręcił szrubą, dwu-sosznik się zwężył, i nieszczęśliwa wydała jeden z tych przerażających okrzyków, na wyrażenie których pisownia żadnego... tak jest — żadnego języka znaków nie posiada.
 — Zatrzymaj — powiedział Charmolue do oprawcy. — Czy wyznajesz? — spytał cyganki.
 — Wszystko! — jęczała dziewczyna w konwulsyach. — Wyznaję wszystko! Łaski!
 Nie obliczyła nieszczęsna sił swoich mierząc się z pytałką. Biedne dziecko! ono, którego życie aż dotąd płynęło wesoło, swobodnie, słodko, pierwszéj boleści zwyciężyć się dało.
 — Każe mi ludzkość i miłosierdzie powiedziéć — zauważył prokurator królewski — że przyznawszy się do winy, śmierci już tylko oczekiwać możesz.
 — Pragnę jéj! — rzekła. I padła na łoże skórzane, półmartwa, zgięta we dwoje, zawieszona na rzemieniu u piersi jéj spiętym.
 — Haj-że, piękna moja — mówił Pierrat podtrzymując ją — zbierz się na trochę odwagi. Masz oto minę owieczki złotéj, co to czepi u szyi księcia Jegomości Burgundzkiego.
 Jakób Charmolue głos podniósł:
 — Pisarzu, notuj... Młoda dziewczyno cygańska, przyznajesz się do udziału w szabasach, wieczorynkach i nieczystych sprawach piekła, z larwami, maszkarami i upiorami? Odpowiedz!
 — Tak — odrzekła cicho, że głos jej w westchnieniu ginął.
 — Przyznajesz, żeś widziała łopatkę tryka, którą Belzebub pokazuje w chmurach, zwołując wiece szatańskie, a którą tylko wiedźmy i czarowniki oglądać mogą?
 — Tak.
 — Przyznajesz, żeś czciła poczwarne łby Bophometa, ohydne owe cielce Templaryuszów?
 — Tak.
 — Żeś zostawała w ciągłéj spółce ze złym duchem, ukrytym w koziołku domowym, z którym sprawa twoja ma łączność?