Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/286

wała nieregularne to parskanie jednostajnym pluskiem, i tworzyła ze światła latarki najrozmaitsze desenie na powierzchni zakłóconéj kałuży.
 Nareszcie uwięziona odezwała się:
 — Ktoś ty?
 — Duchowny.
 Ten wyraz, ton jakim został wymówiony, głos człowieka, przejęły ją dreszczem,
 Zakonnik mówił daléj głucho:
 — Czy jesteś gotową?
 — Do czego?
 — Na śmierć.
 — O! — rzekła — czy prędko?
 — Jutro.
 Jéj głowa, która się była podniosła z radością, znów spadła na piersi.
 — Jakże długo czekać! — szepnęła. — Cóżby im szkodziło, gdyby dzisiaj?
 — Jesteś więc bardzo nieszczęśliwą? — zapytał zakonnik po chwili milczenia.
 — Zimno mi — odrzekła.
 To mówiąc, objęła swe nogi rękami, ruch jaki zwykle czynią nieszczęśliwi cierpiący od chłodu, i jaki jużeśmy raz zauważyli u pustelnicy Wieży-Rolandowéj. Zęby jéj dzwoniły.
 Zakonnik zdawał się z pod kaptura rzucać wzrokiem w około celi.
 — Bez światła! bez ognia! bez wody! to okropne!
 — Tak — odpowiedziała tonem zdziwienia, jakiego nabyła w nieszczęściu. — Dzień jest dla wszystkich. Dlaczego mi noc tylko dają?
 — Czy wiesz — rzekł znowu zakonnik po chwili — dlaczego tu jesteś?
 — Zdaje mi się, że wiedziałam — odparła trąc sobie czoło chudemi palcami, jakby dla obudzenia pamięci — alem już zapomniała.
 Nagle zaczęła płakać jak dziecko.
 — Chciałabym wyjść ztąd, panie. Zimno mi i straszno; jakieś zwierzęta włażą mi na ciało.
 — A więc, chodź za mną.
 I zakonnik wziął ją za ramię. Nieszczęśliwa była przemarzłą do głębi. Dotknięcie się jednak téj ręki chłodem ją przejęło.
 — O! — wyszeptała — to zimna ręka śmierci. Ktoś ty taki?
 Zakonnik podniósł kaptur; spojrzała nań. Była-to ta sama straszna twarz, która ją prześladowała oddawna, ta sama głowa szatańska, która się jéj ukazała u Falurdelowéj, po nad ubóstwianą głową