Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/287

Phoebusa, to samo oko, które ostatnią razą zabłysło przed nią przy sztylecie.
 Widmo to zawsze tak dla niéj złowrogie, a które pchało ją z nieszczęścia w nieszczęście aż do rusztowania, wyrwało ją z odrętwienia. Zdawało się jéj, że się rozdarła zasłona okrywająca jéj pamięć. Wszystkie szczegóły straszliwego zdarzenia, którego padła ofiarą, od nocnéj sceny u Falurdelowéj, aż do skazania jéj w Tournelle, przedstawiały się znów w jéj umyśle, nie mgliste i ciemne jak dotychczas, ale surowe, wyraźne, określone, żywe, przerażające. Jak ogień uwydatnia na białym papierze niewidzialne litery; nakreślone sympatycznym inkaustem, tak ponura twarz, jaką miała przed sobą, ożywiła zatarte przez zbytek boleści wspomnienia jéj. Zdawało się, że wszystkie rany jéj serca na raz się otworzyły i krwią ociekały.
 — Ach! — zawołała z konwulsyjném drżeniem, zakrywając sobie oczy rękami — to ten sam, to ksiądz ten.
 Poczém opuściła bezwładne ręce i przez czas jakiś pozostawała w postawie siedzącéj, z głową zwieszoną, z oczami w ziemię wlepionemi, niema i drżąca.
 Zakonnik spoglądał na nią okiem sępa, który długo krążył nad biednym skowronkiem ukrytym w życie, aż nareszcie, zwężywszy w milczeniu olbrzymie koła swego lotu, spadł na ofiarę z szybkością błyskawicy i drgającą trzyma w swych szponach.
 Nieszczęśliwa wyszeptała zaledwie dosłyszanym głosem:
 — Dokończ! dobij! — i trwożnie tuliła głowę do ramion, jak owca przed uderzeniem rzeźniczego obucha.
 — Więc boisz się mnie? — odezwał się nareszcie.
 Cyganka nie nie odpowiedziała.
 — Więc się mnie lękasz? — powtórzył.
 Usta jéj złożyły się jakby do uśmiechu.
 — Tak — rzekła — kat pastwi się nad skazanym. Od kilku już miesięcy prześladuje mię, grozi, przeraża! Bez niego, mój Boże! jakżem była szczęśliwą! On mię rzucił w tę przepaść! O nieba! to on zamordował... on go zamordował! mego Phoebusa
 Tutaj, zachodząc się od płaczu i podnosząc oczy na przybysza, wykrzyknęła:
 — O! nędzniku! ktoś ty? com ci uczyniła? dlaczego mię tak nienawidzisz? co masz przeciwko mnie?
 — Kocham cię! — zawołał zakonnik.
 Łzy się jéj nagle zatrzymały; spojrzała nań okiem idyoty. Zakonnik upadł był na kolana i obejmował ją wzrokiem rozpłomienionym.
 — Czy słyszysz? kocham cię! — krzyknął powtórnie.
 — Co za miłość! — rzekła nieszczęśliwa ze drżeniem.
 Czarny człowiek odparł: