Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/348

 Z kolei Gringoire uderzył się po czole.
 — Posłuchaj-no, mistrzu, nie zbywa mi na wyobraźni; znajdę sposoby. Ot, żeby tak np. postarać się o ułaskawienie u króla?
 — U Ludwika XI-go? ułaskawienie?
 — Dlaczegoż-by nie?
 — Idź odbierz kość tygrysowi!
 Gringoire udał się do głowy po nowe sposoby.
 — Aha! jest!.. Chcesz, mistrzu, to wystosuję do matron grodzkich prośbę z oświadczeniem, że dziewka jest przy nadziei.
 To wydobyło iskrę z zapadłéj źrenicy archidyakona.
 — Przy nadziei?! alboż, ośle, znałbyś się na tém?
 Gringoire skamieniał na widok twarzy swojego mistrza. Na czas jednak pośpieszył z pojaśnieniem:
 — Nie ja! nie ja! Małżeństwo nasze było prawdziwém foris maritagium. Zostałem za drzwiami. Ale przecież otrzyma się odroczenie.
 — Szaleństwo! bezcześć! ani słowa więcéj!
 — Nie masz racyi gniewać się na mnie, mistrzu — mruknął Gringoire. — Wyjedna się odroczenie, to żadnego zła nikomu nie przyczyni, a pozwoli zarobić czterdzieści denarów paryzkich matronom grodzkim, kobietom ostatecznie ubogim.
 Ksiądz nie słuchał.
 — A jednak trzeba, by ztamtąd wyszła! — mruczał. — Termin wykonania wyroku trzydniowy. Zresztą, gdyby i nie było wyroku... Ach ten Quasimodo! Jakież u tych kobiet dziwne narowy!
 Podniósł głos.
 — Mistrzu Piotrze, namyślałem się dobrze, jeden jest tylko dla niéj środek zbawienia.
 — Jaki? ja nie widzę żadnego.
 — Słuchaj-no, panie Piotrze. Nie zapominaj, że to jéj właśnie winieneś życie. Otwarcie ci myśl mą wypowiem. Kościół strzeżony jest we dnie i w nocy; wypuszczają tych tylko ze środka, których widziano jak weszli. Będziesz więc mógł wejść. Przyjdziesz do mnie. Zaprowadzę cię do niéj, Zamienicie z sobą ubranie. Ona włoży twoją kapotkę, ty wdziejesz jéj spódnicę.
 — Jak dotąd, to nieźle idzie — wtrącił filozof. — No, a daléj?
 — Daléj? Ona wyjdzie w twojém ubraniu, ty przy jéj zostaniesz. Bardzo być może, że cię obwieszą; ale ona ocaloną będzie,
 Gringoire złapał się za ucho z miną najzupełniéj poważną.
 — Przysięgam — rzekł — że myśl podobna nigdy-by mi samemu nie przyszła.
 Na nieoczekiwane przedstawienie Klaudyusza, swobodna i szczerze zadowolona twarz poety posępniała raptem, niby wesoły jaki kraj-