Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/390

 — Ależ, najjaśniejszy...
 — Proszę mówić otwarcie, bez sekretów!
 Kum Coictier oniemiał ze zdziwienia.
 — Więc — począł król — więc... niech-że waszmość opowiada... ma się tam ku niezadowoleniu pomiędzy gminem sławetnego naszego miasta Paryża?
 — Tak jest, najjaśniejszy panie.
 — Które wymierzoném jest, powiadasz waszmość, przeciwko J. W. Staroście Pałacu-Sprawiedliwości?
 — Niby, w gruncie, pozory takie... — odpowiadał kum, wciąż jeszcze łapiąc język w gębie, oszołomiony nagłą i niespodziewaną zmianą w myślach i tonie króla.
 Ludwik XI ciągnął:
 — A gdzie, mówisz, czaty spotkały zbiorowisko?
 — Po drodze od wielkiéj Truanderyi ku mostowi Wekslarzy. Sam ja także natknąłem się na rebelię, idąc tu, z polecenia Waszéj Królewskiéj Mości. Słyszałem, jak niektórzy krzyczeli: Na postronek starostę pałacowego!
 — I jakieżby ich były urazy względem J. W. Starosty?
 — Ba! — odrzekł kum Jakób — uraza Jedyna, że jest ich władzcą.
 — Doprawdy?
 — Tak jest, najjaśniejszy panie. Są to włóczęgi i trutnie z Dziedzińca-Cudów. Oto już od niepamiętnych czasów skarżą się na pana starostę, którego są poddanymi. Nie chcą nad sobą uznawać ani jego sądów, ani jego rządów.
 — Ehe! — rzekł król.
 Zacierał dłonie i śmiał się, śmiechem owym wewnętrznym, który na twarzy błyska; nie mógł ukryć swéj radości, pomimo że się ciągle pilnował i na surowość zbierał. Nikt tego ani pojąć, ani wytłómaczyć sobie nie umiał; Olivier nawet gubił się w przypuszczeniach. Król milczał chwilkę, zadumany, ale rad najwidoczniéj.
 — Czy są przy siłach? — spytał raptem.
 — O tak, niewątpliwie, najjaśniejszy panie — odpowiedział mu Jakób.
 — Wieluż-by ich było?
 — Najmniéj sześć tysięcy.
 Król nie mógł się wstrzymać od powiedzenia: — Wybornie!
 Lecz zaraz dodał:
 — A jak uzbrojeni?
 — W kosy, piki, rusznice, łopaty, we wszelkie zgoła oręże wielce gwałtowne i niebezpieczne.
 Król nie zdawał się być wcale zaniepokojony tém wyliczeniem. Kum Jakób uważał za stosowne dodać: