Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/393

 — Hultaj, proszę jegomości.
 — Po co-żeś lazł do tego zakazanego rozruchu?
 Hołotnik machał rękami i patrzał na króla wzrokiem osowiałym. Była to jedna z owych pał tępych, w których rozsądkowi równie wygodnie, jak światłu pod korcem.
 — Nie wiem — odrzekł. — Szli, to i ja poszedłem.
 — Czy czasem nie chcieliście napaść i zrabować swojego pana, Starostę Pałacu?
 — Wiem, że coś chcieli wziąć u kogoś. Ot i wszystko.
 Jeden z łuczników pokazał królowi nóż ogrodniczy, znaleziony przy hultaju.
 — Czy to twoja broń? — badał król.
 — A tak, proszę jegomości, bo ja ogrodnik.
 — Ten zaś człowiek, to twój towarzysz? Poznajesz go? — spytał Ludwik XI, wskazując na drugiego jeńca.
 — Nie. Nie znam go.
 — Dość — powiedział król. I dawszy znak palcem milczącemu drabowi, nieruchomie stojącemu u drzwi, na którego zwracaliśmy już uwagę czytelnika: — Kumie Tristanie — zawołał — masz oto, to dla ciebie.
 Tristan Hermita pokłonił się. Dał cichy rozkaz dwom łucznikom, którzy wyprowadzili wnet biednego ogrodnika.
 Król zbliżył się tymczasem do drugiego jeńca, z którego się pot lat kroplami.
 — Nazwisko twe?
 — N. Panie, Piotr Gringoire.
 — Rzemiosło?
 — Filozof, najjaśniejszy panie.
 — Jakżeś sobie pozwolił, niecnoto, iść oblegać przyjaciela naszego pana Starostę Pałacu, i co masz do powiedzenia o téj ruchawce ludowéj?
 — Najjaśniejszy panie, nie należałem do niéj.
 — Ach ty dudo słomiana! alboż cię czaty nie pochwyciły w łajdackiéj téj kompanii?
 — Nie, najjaśniejszy panie; zaszła pomyłka. Fatalność czysta. Tragedye piszę. Najjaśniejszy panie, błagam Waszéj Królewskiéj Mości, byś mnie łaskawie wysłuchać raczył. Jestem poetą. Taka już melancholika ludzi mojego stanu, że chodzą po ulicach w nocy. Szedłem właśnie tamtędy tego wieczora. Traf straszliwy. Niesłusznie mnie przytrzymano; nie winienem téj burdy domowéj. Wasza Królewska Mość widzi, że mnie szałasznik nie poznał. Zaklinam Waszą Królewską...