Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/397

 — Myślę nad nim właśnie, Najjaśniejszy Panie.
 Kazał Ludwikowi XI pokazać język, kiwał głową, krzywił się, tupał nogami. A śród tych swoich kurczów dziwacznych, rzekł naraz:
 — Bodaj cię! zapomniałem nadmienić Waszéj Królewskiéj Mości, że jest jedno wolne miejsce podskarbiego w dobrach stołowych, i że mam bratanka.
 — Daję podskarbstwo bratankowi twemu, kumie Jakóbie — odrzekł król — ale uwolnij mię od tego ognia pod pachami.
 — Ponieważ jesteś tak łaskawym, Najjaśniejszy Panie — dodał lekarz — mam tedy nadzieję, że mi pomożesz skończyć nareszcie i dom ten przy ulicy Saint-André-des-Arcs.
 — Jak? — spytał król.
 — Ostatni już denar wyciągam ze szkatuły, Najjaśniejszy Panie — rzecz swą wykładał daléj lekarz — a byłoby doprawdy smutném, gdyby dom pozostać miał bez dachu. Nie chodzi tu zaprawdę o dom sam, prosty najzupełniéj i całkiem mieszczański, lecz o malowidła Jehana Fourbault, umilające onego stropy. Szkoda-by téj Dyany lecącéj w obłokach, tak doskonałéj, tak miluchnéj, tak delikatnéj, co ma układ tak naturalny i niewymuszony, czoło tak wybornie uwieńczone półksiężycem, płeć tak białą i miękką, że doprawdy pokusie oprzéć się nie mogą ci, co na nią patrzą ciekawie. Jest tam również Ceres. To także bóstwo przecudne. Siedzi na snopach zboża, z przepaską kłosów na głowie, przetkaną bławatkami i inném kwieciem. Trudnoby o coś miłośniejszego nad jéj spojrzenie, o coś pulchniejszego i okrąglejszego nad jéj nóżkę, o coś szlachetniejszego nad wyraz jej twarzy i o coś lepiéj ułożonego nad fałdy jéj spódniczki. Jest-to piękność jedna z najczystszych i najdoskonalszych, jakie pędzel stworzył kiedykolwiek.
 — Oprawco! — mruknął Ludwik XI — i dokąd to zmierzasz?
 — Potrzebuję dachu nad temi malowidłami, Najjaśniejszy Panie, a lubo to rzecz wcale drobna, pieniędzy mi akurat zabrakło.
 — I ileż to tam tego, ten twój dach?
 — Et, prosty dach miedziany, w rzeźby historyczne i złocenia, dwa tysiące liwrów, najwięcéj.
 — Ach morderca! — zawołał król. — Każdy ząb, który mi wyrywa, jest dyamentem.
 — Będę miał dach? — spytał Coictier.
 — No, niech cię piorun!... będziesz, tylko wylecz.
 Jakób Coictier pokłonił się głęboko i wyrzekł:
 — Najjaśniejszy Panie, repercussivum cię zbawi. Przyłożymy ci na krzyże wielkie defensivum, złożone z maści oliwnéj, smołki armeń-