Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/147

143

wieszonym. W każdym razie robisz wrażenie, że nie sprawiłoby ci to przyjemności, co jest zresztą zupełnie naturalne: wy mieszczuchy nie jesteście do tego przyzwyczajeni. Macie o tem przesadne wyobrażenie. Zresztą nie jesteśmy źle usposobieni dla ciebie. Istnieje sposób, który pozwoliłby ci wydostać się uczciwie z tej przykrej sytuacji. Czy zechciałbyś przystać do nas?
 Trzeba sobie wyobrazić, jakie wrażenie zrobiła ta propozycja na Gringoire, który już żegnał się z życiem. Kurczowo chwycił się tej deski ratunku.
 — Oczywiście chcę, bardzo chętnie, — rzekł.
 — Czy jesteś gotów, — ciągnął dalej Clopin — wstąpić do bractwa małego noża?
 — Małego noża, oczywiście, — odpowiedział Gringoire.
 — Uważasz się za członka szlachetnego bractwa? — ciągnął król z Thunes.
 — Szlachetnego bractwa.
 — Za poddanego królestwa „argot“?
 — Królestwa „argot“.
 — Za włóczęgę?
 — Za włóczęgę.
 — Z duszy?
 — Z duszy.
 — Muszę cię ostrzedz, — ciągnął król, — że mimo to zostaniesz powieszonym!