Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/158

154

że mogłaby zapragnąć go na męża. Ona jednak mruknęła przez zęby:
 — Za suchy, — i odeszła.
 Trzecią była młoda, dość świeża jeszcze i nie zanadto brzydka dziewucha.
 — Ratujcie mnie! — szeptał do niej nieborak cichym głosem. Popatrzyła przez chwilę na niego ze współczuciem, potem spuściła oczy, mięła swój kaftan i stała niezdecydowana. Oczyma ścigał każdy jej ruch; był to ostatni promyk nadziei.
 — Nie, — rzekła wreszcie, — nie! Wilhelm Longuejoue zbiłby mnie. — I weszła w tłum.
 — Towarzyszu, — rzekł Clopin, — nie masz szczęścia.
 Potem wyprostował się na swej beczce.
 — Czy żadna go nie chce? — wstał, przybierając ku ogólnej radości ton wywoływacza na licytacji, — czy żadna go nie chce? po raz pierwszy — drugi — trzeci.
 Teraz odwrócił się ku szubienicy i pokiwał głową:
 — Szkoda wielka, ale trudno!
 Bellevigne de l’Etoile, Andry le Rouge i Franciszek Chante­‑Prune zbliżyli się do Gringoire’a.
 W tej chwili podniósł się wielki krzyk między opryszkami: