Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/167

163

główkę mądrej kozy, leżącą pieszczotliwie na jej kolanach.
 Żółta świeca oświetlała tę scenę żarłoczności i marzenia.
 Kiedy Gringoire zaspokoił na tymczasem wymagania swego żołądka, poczuł coś jakby wstyd fałszywy, zobaczył bowiem, że na stole pozostało tylko jedno jabłko.
 — Nie jecie nic, panno Esmeraldo? — zagadnął.
 Zaprzeczyła ruchem głowy i utkwiła swój wzrok marzący w sklepienie izdebki.
 — Czemże jest ona zajęta, do djabła — myślał Gringoire, patrząc w miejsce, w które utkwiony był wzrok cyganki. — Chyba uwagi jej nie przykuwa ta maska karła, umieszczona u wiązania sklepienia. Do djabła, jestem przecież piękniejszym od niego.
 Podniósł głos swój:
 — Panno!
 Zdawała się nie słyszeć go.
 Powtórzył jeszcze raz głośniej:
 — Panno Esmeraldo!
 I teraz napróżno. Duch młodej dziewczyny odleciał gdzieś daleko, a głos Gringoire’a nie miał dość mocy, aby go przywołać z powrotem. Na szczęście przyszła mu z pomocą koza. Zaczęła targać zlekka swą panią za rękaw.