Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/168

164

 — Czego chcesz, Dżali? — zapytała żywo cyganka, jakby zbudzona nagle ze snu.
 — Pewnie jest głodna, — odezwał się Gringoire, zadowolony, że może nawiązać rozmowę.
 Esmeralda zabrała się się do kruszenia chleba, który Dżali wdzięcznie jadła z ręki.
 Gringoire zaś nie pozwolił jej teraz zatonąć znowu w marzeniach. Zaryzykował drażliwe pytanie:
 — Zatem nie chcecie mnie jako małżonka?
 Młoda dziewczyna spojrzała mu w oczy i odpowiedziała:
 — Nie!
 — Jako narzeczonego? — ciągnął dalej Gringoire.
 Skrzywiła usta i odpowiedziała:
 — Nie!
 — Jako przyjaciela? — ciągnął Gringoire.
 Przyjrzała mu się jeszcze raz i rzekła po krótkim namyśle:
 — Może,
 To „może“, tak cenione przez filozofów, dodało Gringoire’owi otuchy.
 — Czy wiecie, co to jest przyjaźń? — zapytał.
 — Tak, — odpowiedział cyganka, — to znaczy być bratem i siostrą; dwie dusze, które opo-