Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/169

165

wiadają sobie, nie zlewając się jednak ze sobą, dwa palce u ręki.
 — A co jest miłość? — pytał dalej Gringoire.
 — Ach! Miłość! — rzekła, i głos jej drżał, a oczy nabrały blasku. — Znaczy, być dwojgiem, a jednak jednem. Mężczyzna i kobieta łączą się w anioła. To jest niebo.
 Tancerka uliczna, kiedy mówiła to, była tak piękną, że Gringoire nie mógł od niej oderwać oczu, a piękność jej doskonale harmonizowała ze wschodnim żarem jej słów. Uśmiech igrał na jej dziewiczych, różowych, lekko rozchylonych usteczkach; na pięknem, pogodnem czole odbijała się powaga jak oddech na tafli zwierciadła; z pod jej rzęs długich, czarnych i spuszczonych promieniował po całej twarzy ów idealny wdzięk, jaki widzimy na obrazach Rafaela.
 Gringoire mówił w dalszym ciągu:
 — Jakim trzeba być, żeby się wam podobać?
 — Trzeba być mężczyzną.
 — A ja, — mówił, — czemże jestem?
 — Mężczyzna ma hełm na głowie, szpadę w ręku i złote ostrogi na piętach.
 — Zatem, — rzekł Gringoire, — niema mężczyzny bez konia. Czy spodobał się wam już ktoś?
 — Kocham!