Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/170

166

 — Kochacie?
 Stała chwilę zamyślona; potem dodała z naciskiem:
 — Wkrótce przekonasz się, czy nie jestem kochaną.
 — Dlaczego nie dzisiejszej nocy? — odparł teraz czule poeta, — dlaczego nie ja?
 Spojrzała na niego wzrokiem poważnym.
 — Nie potrafiłabym kochać mężczyzny, któryby mnie nie umiał obronić.
 Gringoire zarumienił się i nie odpowiedział nic. Zrozumiał, że cyganka robi aluzję do drobnej usługi i pomocy, jaką jej wyświadczył swym krzykiem przed dwoma godzinami. Przypomniał sobie teraz wypadek, który skutkiem innych wydarzeń tego wieczoru zatarł się w jego pamięci. Uderzył się w czoło.
 — Macie słuszność; od tego powinienem był zacząć. Wybaczcie mi moje głupie roztargnienie. W jaki sposób wydobyłyście się ze szponów Quasimoda?
 Na to pytanie cyganka zadrżała.
 — Ach! ten wstrętny garbus! — rzekła i zasłoniła twarz rękoma.
 Dreszcz przeszedł po jej ciele.
 — Wstrętny rzeczywiście, — mówił Gringoire, zmierzając do celu, — ale jak wyrwałyście się jemu?