Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/25

21

 Mistrz Andry podniósł oczy ku górze i zdawał się przez chwilę mierzyć wysokość kolumny, wagę psotnika, pomnożył ciężar jego przez kwadrat szybkości spadania i umilkł.
 Zwycięzki Jehan mówił z tryumfem.
 — Zobaczysz, że zrobię ci tę przyjemność, choć jestem bratem archidjakona!
 Szlachetni panowie, narodzie uniwersytecki! — żeby w dniu takim jak dzisiejszy nie respektować naszych przywilejów! Jest umajenie i fajerwerk w mieście; djalog, papież błaznów i ambasadorowie flamandcy dla miasta; a dla uniwersytetu nic!
 — A jednak plac Maubert jest dość wielki, — odezwał się żak, siedzący na parapecie okna.
 — Precz z rektorem, elektorami i prokuratorami, — darł się Joannes.
 — Trzeba dziś na Champ­‑Gaillard, — ciągnął inny, — wyprawić sztuczne ognie z książek mistrza Andry.
 — I z pulpitów jego pisarzy! — dorzucił sąsiad.
 — I z rózeg pedeli!
 — I ze spluwaczek dziekanów!
 — I ze stołów prokuratorskich:
 — I z ławek rektora!
 — Precz! — krzyczał mały Jehan kiepskim basem, — precz z mistrzem Andry, pedelami