Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/26

22

i skrybami, teologami, medykami i dekretystami; prokuratorami, elektorami i rektorem!
 — Ależ to koniec świata! — mruczał mistrz Andry, zatykając sobie uszy.
 — A propos rektora! otóż idzie on przez plac, — wołał jeden z siedzących w oknie.
 I wyjrzał lepiej przez wybite okno.
 — Czy to, naprawdę, nasz zacny rektor mistrz, Thibaut? — pytał Jehan Frollo z Młyna, który siedząc na kapitelu kolumny, nie mógł widzieć, co się dzieje na placu przed pałacem.
 — Tak, tak, — odpowiedzieli inni, — to on mistrz Thibaut we własnej osobie.
 W rzeczy samej rektor i inni dygnitarze uniwersytetu szli w tej chwili procesją na powitanie ambasady i znajdowali się właśnie na placu przed Pałacem. Żacy, cisnący się do okna, przyjęli ich sarkastycznymi okrzykami i ironicznymi oklaskami. Rektor idący na czele swej kompanji, otrzymał pierwszy uderzenie;
 — Dzień dobry, panie rektorze! Hola he! Przecież mówimy: dzień dobry!
 — Skądżeś się tu wziął, stary graczu? porzuciłeś już kości?
 — Jak on cwałuje na swym mule!... prawda muł ma krótsze uszy od niego.
 — Hola he! dzień dobry, panie rektorze Thibaut! Tybalde aleator! stary durniu! stary szulerze!