Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/27

23

 — Boże, dopomagaj mu! ile razy tej nocy miałeś podwójną szóstkę?
 O, kaduczna fizjonomjo, skamieniała, dręczona namiętnością gry i miłością kości!
 — Dokądże teraz podążasz, Tybalde ad dados, odwrócony od uniwersytetu i kroczący ku miastu?
 — Zapewne idzie szukać mieszkania przy ulicy Thibautodé, — wołał Jan z Młyna.
 Banda uczniaków powtórzyła ten dowcip krzycząc i bijąc z całej siły w dłonie.
 — Idzie pan szukać mieszkania przy ulicy Thibautodé, nieprawdaż, panie rektorze, grywający w kości z djabłem?
 Teraz przyszła kolej na innych dygnitarzy.
 — Precz z pedelami! precz z fagasami!
 — Powiedz no, Robinie Poussepain, kto to tam idzie?
 — To Gilbert de Suilly, Gilbertus de Soliaco. Kanclerz kolegjum Autun.
 — Masz tu mój trzewik, tobie będzie wygodniej; rzuć go mu na łeb.
 — Saturnalitias mittimus ecce nuees.
 — Precz z tymi sześciu teologami i z ich białemi komżami!
 — Ach! to są teolodzy? A ja myślałem, że to sześć białych gęsi darowanych miastu przez święta Genowefę, jako lenno Roogny.