Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/292

288

swego zdrowia, drugą w sprawie swej gwiazdy i mego przeznaczenia.
 — Panie, — odparł szybko archidjakon, — jeśli takie macie zamiary, szkoda, że męczyliście się po moich schodach. Nie wierzę w medycynę. Nie wierzę w astrologję.
 — Naprawdę? — zawołał ździwiony szlachcic.
 Coictier zaśmiał się z przymusem.
 — Teraz widzicie, — mówił cicho do Touraugeau, — widzicie przecie, że to warjat. I w astrologję nie wierzy.
 — W cóż więc wierzycie? — zawołał Touraugeau.
 Archidjakon zawahał się przez jedno okamgnienie; potem na jego ustach zaigrał smutny uśmiech, który zdawał się zadawać kłam jego odpowiedzi:
 — Credo in Deum. (Wierzę w Boga).
 — Dominum nostrum (Pana naszego) — dodał Touraugeau, żegnając się krzyżem.
 — Amen, — rzekł Coicteir.
 — Czcigodny mistrzu, — podjął znowu szlachcic, — dusza moja raduje się, widząc was w tak dobrej wierze. Ale czyż wy, który jesteście tak wielkim uczonym, doszliście do tego, że już nie wierzycie w naukę?
 — Nie — rzekł archidjakon, chwytając za ramię szlachcica Touraugeau i iskra zapału rozświe-