Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/345

i dobitny, że głuchy i jednooki garbus zrozumiał wreszcie, że tu o coś chodzi.
 Kasztelan przemówił doń surowo:
 — Ża cóż to, łajdaku, sprowadzono cię tutaj?
 Garbus zaś mniemając, że kasztelan pyta go o nazwisko, przerwał milczenie i odrzekł głosem chrapliwym i przytłumionym:
 — Quasimodo.
 Odpowiedź ta mało stosowna wywołała głośny śmiech na sali, a pan Robert cały czerwony od gniewu zawołał:
 — I ze mnie kpisz sobie, łotrze jeden?
 — Dzwonnik katedry Notre­‑Dame — odpowiedział na to Quasimodo, sądząc, że chodzi sędziom o wytłumaczenie, czem się zajmuje.
 — Dzwonnik z Notre­‑Dame! — krzyczał kasztelan, który, jak nam wiadomo już od rana znajdował się w kiepskim hurm i któremu nie trzeba było aż tak dziwacznej odpowiedzi dla wywołania gniewu. — Dzwonnik z Notre‑Dame! Ja ci każę wyprawić takie dzwonienie bizonami, że słychać będzie na wszystkich placach i rogach ulic Paryża. Słyszysz, hultaju ostatni?
 — Jeżeli o wiek mój chodzi wielmożnemu panu, — rzekł Quasimodo, — to zdaje mi się, że na święty Marcin skończę lat dwadzieścia.
 Tego już było za wiele. Kasztelan nie mógł już wytrzymać.