Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/35

31

 — Kto mnie woła? — zapytał Jowisz, jakby ze snu przebudzony.
 — Ja, — odpowiedział czarno ubrany mężczyzna.
 — Ach! — rzekł Jowisz.
 — Zaczynajcie natychmiast, — zawołał tamten.
 — Trzeba uspokoić publiczność. Biorę na siebie odpowiedzialność wobec rządcy pałacu, a on już wytłumaczy nas wobec kardynała.
 Jowisz odetchnął.
 — Panowie mieszczanie, — zawołał, jak mógł najgłośniej do hałasującego i gniewnego tłumu, zaczynamy natychmiast.
 — Evoe, Jupiter! Plaudite cives! — wołali żacy.
 — Wierszy! Wierszy! — krzyczał lud.
 Teraz nastąpił huragan oklasków i Jowisz zaszedł już do garderoby, a sala w dalszym ciągu rozbrzmiewała oklaskami.
 Tymczasem nieznajomy, który tak cudownie zmienił burzę w pogodę, jak mówi stary poeta Corneille, wcisnął się z powrotem w cień kolumy i byłby tam długo pozostał niewidziany, niemy i nieruchomy, gdyby go nie przywołały siedzące w pierwszym rzędzie widzów dziewczęta; słyszały one jego rozmowę z Jowiszem.
 — Mistrzu, — odezwała się jedna z nich, zapraszając go ruchem ręki do siebie...