Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/37

33

bietom, — musicie napewno znać żołnierza, który w tym djalogu będzie grał rolę Najświętszej Panny Marji?
 — Zapewne chciała pani powiedzieć: rolę Jowisza?
 — No, taki — rzekła Lienarda, — co też ona mówi! Czy pan zatem zna Jowisza?
 — Michała Giborne? — odpowiedział obcy; — tak, pani.
 — Ma piękną brodę! — zauważyła Lienarda.
 — Czy to będzie piękne, co będą mówili na scenie? — zapytała nieśmiało Gisquetta.
 — Bardzo piękne, pani, — odparł bez najmniejszego wahania nieznajomy.
 — A co to będzie właściwie, — zapytała Lienarda.
 — Sąd Najświętszej Panny Marji, djalog moralny.
 — Ah! to coś nowego, — odparła Lienarda.
 Nastąpiło krótkie milczenie, które przerwał nieznajomy.
 — Jest to djalog zupełnie nowy, po raz pierwszy dopiero grany.
 — A zatem to nie będzie to samo, — mówiła Gisquetta, — co grano przed dwoma laty, w dzień przyjazdu legata papieskiego; występowały wtedy trzy piękne dziewice.
 Syreny, — poprawiła Lienarda.