Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/83

79

 — Kobiety ciężarne, miejcie się na baczności! — wołali żacy.
 — No i te, które mają ochotę zajść w ciążę, — dodał Joannes.
 Niewiasty też rzeczywiście zakrywały twarze.
 — Ależ to obrzydliwa małpa! — mówiła jedna.
 — A złośliwość jego nie ustępuje brzydocie, — ciągnęła inna.
 — To istny djabeł, — dodała trzecia.
 — Na nieszczęście, mieszkam obok katedry Notre Dame; nocą słyszę jak łazi po rynnach.
 — Za kotami!
 — Zawsze go można zobaczyć na dachu!
 — Wrzuca jakieś zaczarowane przedmioty do kominów.
 — Niedawno wsadził swoją gębę przez okno mojej facjatki. Jakże się przeraziłam!
 — Przekonana jestem, że chodzi na sabaty czarownic. Raz nawet zostawił na naszym dachu miotłę.
 — Jakąż okropną twarz ma ten garbus!
 — Obrzydliwość!
 — Brrr...
 Przeciwnie zaś mężczyźni byli nim zachwyceni i oklaskami okazywali mu swoje uznanie.