Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/114

„warjacje“. Co prawda ucho Klaudjusza nie było obojętnem).
 — Ach! — mówiła dziewczyna nie podnosząc oczu, — o, nie pogardzaj mną, wielmożny panie Phoebusie. Wiem, że to, co czynię, jest złem.
 — Tobą pogardzać, prześliczne dziecię! — odpowiedział oficer tonem i ruchem galanterji wyniosłej i wytwornej, — tobą pogardzać? i za cóżby, na Boga?
 — Żem pana usłuchała.
 — Pod tym względem, moja piękna, nie rozumiemy się wcale. Powinienem nienawidzieć cię raczej, a nie pogardzać tobą.
 Dziewczę spojrzało na rotmistrza przerażone.
 — Nienawidzieć mię! i za co?
 — Żeś się tak długo dała prosić.
 — Niestety, — rzekła, — bo... łamię ślub w ten sposób... Rodziców swoich nie odnajdę już... amulet straci swą siłę. Lecz mniejsza o to! nie trzeba mi teraz ojca, ani matki!
 Mówiąc to wlepiła w rotmistrza czarne swe oczy, wilgotne z radości i tkliwości.
 — Niech djabli porwą, jeśli cię rozumiem! — zawołał Phoebus.
 Esmeralda zamilkła. Po chwili łza stoczyła się po jej policzkach, westchnienie wyrwało się z piersi i powiedziała:
 — Ach panie mój, ja cię kocham.