Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/143

547

 — Czy zaprzeczam? — jękło dziewczę z mocą przerażającą.
 Powstała, wzrok jej skrzył się.
 Marszałek ciągnął raźnie i stanowczo:
 — W takim razie, jakże wytłómaczysz obciążające cię poszlaki?
 Odrzekła głosem urywanym:
 — Powiedziałam już. Nie wiem. To jakiś zakonnik, ksiądz, którego nie znam; mnich piekielny, który mię prześladuje.
 — Właśnie, — jąkał sędzia, mnich zaklęty widmo zakapturzone, upiór.
 — O panowie! litość miejcie! jam prosta dziewczyna...
 — Cygańskiego rodu, — dodał sędzia.
 Mistrz Jakób Charmolue ozwał się ze słodyczą:
 — Zważywszy na zatwardziały upór obwinionej, wnoszę o zastosowanie tortury.
 — Zezwalam, — rzekł marszałek.
 Nieszczęśliwa zadrżała na całem ciele. Wstała wszakże na rozkaz halabardników, i poprzedzana przez mistrza Charmolue i delegatów officjała, skierowała się krokiem dość pewnym między dwoma naciągniętemi rzędami straży, ku niskim podwojom, które się przed nią błyskawicznie rozwarły i natychmiast za nią zamknęły; na stroska-