Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/151

555

 — Jestem niewinną.
 — W takim razie, jakżeż wytłómaczysz okoliczności obciążające cię?
 — Ach, niestety! jaśnie panie, nic nie wiem.
 — Zaprzeczasz tedy?
 — Wszystkiemu.
 — Zaczynaj, — rzekł Charmolue do Pierrata.
 Pierrat oburącz zakręcił szrubą, but hiszpański zacisnął się i nieszczęśliwa wydała jeden z tych strasznych okrzyków, na wyrażenie których pisownia żadnego... tak jest — żadnego języka znaków nie posiada.
 — Zatrzymaj, — powiedział Charmolue do oprawcy. — Czy wyznajesz? — pytał cyganki.
 — Wszystko! — jęczała dziewczyna w ko wulsjach. — Wyznaję wszystko! Łaski!
 Nie obliczyła nieszczęsna sił swoich, stawiając czoło torturom. Biedne dziecko, którego życie aż dotąd płynęło wesoło, swobodnie, słodko, nie umiało przemódz pierwszej boleści.
 — Ze względów ludzkości i miłosierdzia muszę ci powiedzieć, — zauważył prokurator królewski, — że przyznawszy się do winy, możesz oczekiwać tylko śmierci.
 — Pragnę jej! — rzekła. I padła na łoże skórzane, półmartwa, zgięta we dwoje, zawieszona na rzemieniu spiętym u jej piersi.