Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/166

570

kilka minut wpatrywała się uważnie w ten rodzaj widma. Oboje jednak milczeli. Rzekłbyś: spotkanie dwóch posągów. Dwie tylko rzeczy zdawały się żyć w tym sklepie: knot latarki, który palił się z trzaskiem z powodu wilgoci powietrza i spadająca ze sklepienia woda, która przerywała nieregularne to parskanie jednostajnym pluskiem, i tworzyła ze światła latarki najrozmaitsze desenie na powierzchni zakłóconej kałuży.
 Nareszcie uwięziona odezwała się:
 — Ktoś ty?
 — Duchowny.
 Ten wyraz, ton jakim został wymówiony, głos człowieka, przejęły ją dreszczem.
 Zakonnik mówił dalej głucho:
 — Czy jesteś gotową?
 — Do czego?
 — Na śmierć.
 — O! — rzekła — czy prędko?
 — Jutro.
 Jej głowa, która się była podniosła z radością znów spadła na piersi.
 — Jakże długo czekać! — szepnęła. — Cóż by im szkodziło, gdyby dzisiaj?
 — Jesteś więc bardzo nieszczęśliwą? — zapytał zakonnik po chwili milczenia.
 — Zimno mi, — odrzekła.