Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/19

jego ubiór i jego twarz wspartą na dłoniach. Zresztą stał nieruchomy, jak posąg. Wzrok miał utkwiony w jedno miejsce placu. Była to nieruchomość kani, patrzącej na gniazdko wróbli.
 — To archidjakon Jozajski, — rzekła Fleur­‑de­‑Lys.
 — Masz dobre oczy, jeżeli go stąd poznajesz! — zauważyła panna de Gaillefontaine.
 — Jak on się wpatruje w tę małą tancerkę! — zawołała Djana de Christeuil.
 — Niech się cyganka ma na baczności, bo on nie lubi cyganów! — dodała Fleur­‑de­‑Lys.
 — Szkoda, że człowiek ten tak na nią patrzy, — odezwała się Amelotta de Montmichel, — bo tańczy cudownie.
 — Piękny kuzynie Phoebusie, — rzekła nagle Fleur­‑de­‑Lys, — ponieważ znasz tę małą cygankę, daj jej znak, żeby przyszła tutaj! To nas rozweseli.
 — O! tak, tak! — krzyknęły wszystkie panny klaszcząc w dłonie.
 — Ależ to szaleństwo, — odparł Phoebus. — Już mnie pewno zapomniała, ja zaś nie wiem nawet, jak się nazywa. Jednakże, skoro panie tego żądacie, spróbuję.
 I wychylając się przez obramowanie balkonu zawołał:
 — Hej! mała!