Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/22

426

czyna czekała aż do niej przemówią, a była tak wzruszoną, że nie śmiała podnieść powiek.
 Kapitan pierwszy przerwał milczenie:
 — Na honor, — rzekł tonem zuchwałego lekceważenia, — śliczne stworzenie! Jak sądzisz, piękna kuzynko?
 Ta uwaga, którą delikatniejszy wielbiciel uczyniłby przynajmniej po cichu, nie mogła oczywiście zażegnać zawiści kobiet, stojących już na czatach przed cyganką.
 Fleur­‑de­‑Lys odpowiedziała kapitanowi ze słodko-kwaśnym wyrazem pogardy:
 — Nie brzydka.
 Inne szeptały.
 Dopiero pani Alojza, mniej zazdrosna, bo przecież chodziło tu o jej córkę, odezwała się do cyganki:
 — Zbliż się mała.
 — Zbliż się mała, — powtórzyła Berangera. z powagą komiczną, gdyż sięgała głową gorsetu nowoprzybyłej.
 Cyganka postąpiła ku szlachetnej matronie.
 — Śliczne dziecię, — rzekł napuszyście Phoebus, czyniąc także ze swej strony kilka kroków ku dziewczynie, — nie wiem, czy mam to niezmierne szczęście być poznanym przez ciebie...
 — O! tak! — odparła cyganka.