Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/24

dzielniejszy ze stajennych; dodam jeszcze, jeżeli to może sprawić ci przyjemność, że skóra tego dzwonnika gładziuchno z rąk jego nie wyszła.
 — Biedny człowiek! — westchnęła cyganka, której te słowa przypominały scenę pręgierza.
 Kapitan parsknął śmiechem.
 — Do pioruna! to dopiero litość na swojem miejscu, jak kita u pośladka cielęcego. Bodajbym rozpęczniał jak ojciec św...
 Nagle urwał.
 — Darujcie panie! Zdaje mi się, żem o mało nie palnął głupstwa jakiego.
 — To źle, panie! — rzekła panna de Gaillefontaine.
 — Mówi do tej istoty jej własnym językiem! — dodała Fleur­‑de­‑Lys, której gniew wzrastał z każdą chwilą. Gniewu tego nie łagodził bynajmniej widok rotmistrza zachwyconego cyganką, a głównie samym sobą; wykręcał się na obcasie i powtarzał z grubą galanterją, naiwną a żołnierską:
 — Śliczny kęs, dalipan!
 — Dosyć dziko ubrana, — rzekła Djana de Christeuil, ze zwykłym swoim uśmiechem, od słaniającym ładne jej ząbki.
 Uwaga ta była sygnałem dla innych. Pokazała im słabą stronę cyganki; nie mogąc ugryźć jej piękności, rzuciły się na jej strój.