Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/284

 Chwilkę później, czuła wzdłuż ciała dotknięcie, które ją wzburzyło do tego stopnia, że się jak wściekła zerwała z posłania.
 Napastnik podpełzł był ku niej. Obu rękami ją objął.
 Chciała krzyczeć, a nie mogła.
 — Precz, potworo! precz morderco! — powiedziała głosem ochrypłym, drżącym ze strachu i dławiącego oburzenia.
 — Litości! litości! — szeptał nikczemnik, wyciskając spalonemi usty pocałunek na jej ramieniu.
 Ona obu rękoma porwała łysą jego głowę za resztki włosów i odsunąć się usiłowała od uścisków, jak od ukąszeń gadziny.
 — Litości! — powtarzał szaleniec. — Gdybyś wiedziała, czem jest ma miłość ku tobie! Ogień, ołów roztopiony, tysiące noży w sercu!
 I ręce wyprężył z siłą nadludzką. Ona, od zmysłów odchodząc: — Puść mię! — wrzasnęła — lub napluję ci w oczy!
 Puścił.
 — Tak jest, plwaj na mnie! bij mnie! nie żałuj, rób, co ci się spodoba! Lecz litości! kochaj mię!
 Wtedy uderzyła nań ze ślepem uniesieniem