Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/288

 Zbliż się! — zawołała do swego prześladowcy.
 Trzymała klingę podniesioną. Zczerniały napastnik postawił się niepewnie. Byłaby go niechybnie przebiła.
 — Nie śmiesz? czy nie śmiesz już teraz zbliżyć się, łotrze? — Poczem z wyrazem, okrutnego naigrawania się i pewna, że tysiącem rozpalonych sztyletów przeszyje serce swego kata, dodała:
 — Myślisz, że nie wiem, że Phoebus mój żyje!?
 Mnich obalił Quasimoda jednem uderzeniem kolana, i trzęsąc się cały ze wściekłości, zasunął się pod sklepienie schodów.
 Gdy odszedł, Quasimodo podjął gwizdawkę, która cygankę wybawiła.
 — Już zardzewiała, — rzekł, oddając ją dziewczynie i sam się natychmiast oddalił.
 Młode dziewczę, wzburzone i przybite gwałtownością tego zajścia upadło bez ducha na pościel, i wybuchnęło płaczem. Czarne chmury wróciły na jej widnokrąg chwilowo rozjaśniony.
 Ze swojej strony Klaudjusz także wrócił do własnej celi, omackiem.