Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/298

Bernardyńskiej, która była dość pusta. Tu się Klaudjusz zatrzymał.
 — Co mi masz do powiedzenia mistrzu? — pytał go Gringoire.
 — Czyliż nie znajdujesz — odrzekł archidjakon z wyrazem głębokiego zadumania — że strój rycerzy których tylko cośmy widzieli, piękniejszym jest stokroć od twego i mego?
 Gringoire potrząsnął głową.
 — Bóg mi świadkiem! wolę tę oto świtkę żółto­‑czerwoną, niżeli owe brzękadełka miedziane i stalowe. Piękna mi przyjemność dźwiękać za każdym zrobionym krokiem, jak ulica Tandetna podczas trzęsienia ziemi.
 — A zatem, mości Gringoire, nigdyś nie zazdrościł urodziwym tym chłopakom w kurtach i opończach wojskowych?
 — Zazdrościł, czego panie archidjakonie? Ich siły, ich broni, ich karności? Stokroć lepsza filozofja i niezależność w łachmanach. Wolę być główką muszą, niźli ogonem lwim.
 — To szczególne — zauważył ksiądz zamyślony. — Strój piękny pięknym jest zawsze przecie.
 — Gringoire widząc księdza zadumanym, opuścił go i poszedł podziwiać portyk sąsiedniego domu. Wrócił klaskając w dłonie.
 — Gdybyś mniej był zajęty pięknemi ubiorami tych lalek marsowych, panie archidjakonię