Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/300

704

 — No, pozwól. Mówiono mi że uciekła pod opiekę Najświętszej Panny katedralnej, że bezpieczną tam jest, co mnie nieskończenie cieszy, oraz że nie mogłem się dopytać azali i koza razem się uratowała. Ot wszystko co wiem o tem.
 — To ja ci powiem więcej — zawołał Klaudjusz; i głos jego dotąd nizki, wolny i prawie głuchy, stał się piorunującym. — Skryła się w rzeczy samej w Notre­‑Dame. Ale za trzy dni sprawiedliwość ją znowu pochwyci i powieszoną zostanie na placu grevskim. Jest powrotny wyrok trybunalski.
 — To smutne — powiedział Gringoire.
 Ksiądz w mgnieniu oka powrócił do poprzedniego chłodu i spokoju.
 — I któż u licha — ciągnął poeta — chciał się kłopotać z wyjednywaniem tych wyroków powrotnych? Alboż nie można było dać święty pokój trybunałom? Cóż to komu szkodzi, że biedna jakaś dziewczyna ukrywa się pod kabłękami Najświętszej Panny obok gniazdek jaskółczych?
 — Są szatani na świecie — wtrącił archidjakon.
 — Szkaradnie na świecie się dzieje — zauważył Gringoire.
 Po niejakiej przerwie począł znów archidjakon: a więc ocaliła ci życie?
 — U zacnych mych przyjaciół holotników.