Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/301

705

O włosek więcej, o włosek mniej byłbym dyndał. Żałowaliby dziś kondle.
 — Nic­‑że nie chcesz zrobić dla niej?
 — A i owszem, gdyby się udało panie Klaudjuszu. Ale wiesz, nużno po uszy wlezę w gorącą jaką kaszę?
 — I cóż stąd?
 — Ba! cóż stąd?! Łaskawyś na mnie, jak widzę mój mistrzu. Mam dwa dzieła zaczęte.
 Ksiądz się uderzył w czoło. Pomimo naciąganego spokoju od czasu do czasu ruchem gwałtownym zdradzał drżączki wewnętrzne.
 — Jak ją ocalić? — mruczał.
 Gringoire rzekł mu:
 — Mój mistrzu odpowiem ci: Il padelt, co w tureckim znaczy Bóg naszą ucieczką.
 — Jak ją ocalić? — powtórzył Klaudjusz zatopiony w myślach.
 Z kolei Gringoire uderzył się w czoło.
 — Posłuchajno mistrzu, nie zbywa mi na wyobraźni: znajdę sposoby. Ot żeby tak naprzykład postarać się o ułaskawienie u króla?
 — U Ludwika XI? ułaskawienie?
 — Dlaczegóżby nie?
 — Idź odbierz kość tygrysowi!
 Gringoire udał się do głowy po nowe sposoby.
 — Aha! jest!... chcesz mistrzu to wtosy-