Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/384

czach zapominasz?... Biegnij czem prędzej, ty, Olivier! staw ich natychmiast.
 Mistrz Olivier wyszedł i wrócił po chwili, prowadząc ze sobą dwóch jeńców, otoczonych łucznikami ordynansu królewskiego. Pierwszy miał wielką twarz zgłupiałą, pijaną i zdziwioną. Okryty był łachmanami i szedł rozkraczony wyginając kolana, a stopy ledwo wlokąc za sobą. Drugi o bladej i uśmiechniętej twarzy znanym już jest czytelnikowi.
 Król przypatrywał się im chwilkę, nie mówiąc ani słowa, poczem zagadnął raptem pierwszego:
 — Jak się nazywasz? — Gieffroy Pincebourde.
 — Zajęcie twe?
 — Hultaj, proszę jegomości.
 — Po co‑żeś lazł do tego zakazanego rozruchu?
 Hołotnik machał rękami i patrzał na króla wzrokiem osowiałym. Była to jedna z owych pał tępych, w których rozsądkowi równie wygodnie, jak światłu pod korcem.
 — Nie wiem — odrzekł. — Szli, to i ja poszedłem.
 — Czy czasem nie chcieliście napaść i zrabować swojego pana Starostę Pałacu?