Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/385

 — Wiem, że coś chcieli wziąć u kogoś. Ot i wszystko.
 Jeden z łuczników pokazał królowi nóż ogrodniczy, znaleziony przy hultaju.
 — Czy to twoja broń? — badał król.
 — A tak, proszę jegomości, bo ja ogrodnik.
 — Ten zaś człowiek, to twój towarzysz? Poznajesz go? — spytał Ludwik‑XI wskazując na drugiego jeńca.
 — Nie. Nie znam go.
 — Dość — powiedział król. I dawszy znak palcem milczącemu drabowi, nieruchomie stojącemu u drzwi, na którego zwracaliśmy już uwagę czytelnika: — Kumie Tristanie — zawołał — masz oto, to dla ciebie.
 Tristan Hermite pokłonił się. Dał cichy rozkaz dwom łucznikom, którzy wyprowadzili wnet biednego ogrodnika.
 Król zbliżył się tymczasem do drugiego jeńca z którego się pot lał kroplami.
 — Nazwisko twe?
 — Najjaśniejszy Panie, Piotr Gringoire.
 — Rzemiosło?
 — Filozof, najjaśniejszy panie.
 — Jakżeś sobie pozwolił, niecnoto, iść oblegać przyjaciela naszego pana Starostę Pałacu i co masz do powiedzenia o tej ruchawce ludowej?