Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/386

790

 — Najjaśniejszy panie, nie należałem do niej.
 — Ach ty dudo słomiana! alboż cię czaty nie pochwyciły w łajdackiej tej kompanji?
 — Nie najjaśniejszy panie; zaszła pomyłka. Fatalność czysta. Tragedję piszę. Błagam Waszej Królewskiej Mości, byś mnie łaskawie wysłuchać raczył. Jestem poetą. Taka już melancholika ludzi mojego stanu, że chodzą po ulicach w nocy. Szedłem właśnie tamtędy tego wieczora. Traf straszliwy. Niesłusznie mnie przytrzymano; nie winienem tej burdy domowej. Wasza królewska mość widzi, że mnie szałasznik nie pozna. Zaklinam Waszą Królewska...
 — Milcz‑że, niech cię choroba! — powiedział król, połykając dekokt z niesmakiem uszy nam pozakładasz:
 Tristan Hermita postąpił i wskazując Gringoire’a:
 — Najjaśniejszy panie, możnaż i tego także powiesić? — spytał. Było to pierwsze słowo, z jakiem się tego wieczora odezwał.
 — Ba! — odrzekł król niedbale. — Nie widzę przeszkody żadnej.
 — Ale ja najjaśniejszy panie, przepaść widzę — zawołał Gringoire.
 Filozof nasz zielonym był tej chwili jak