Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/399

żywy został znaleziony na małej łączce przy błocku, kędy skonał i z wielkim swoim koniem szpakiem.
 — Przyjacielu — rzekł król — mówisz o bitwie. Chodzi o rokosz. A z nim dojdę do ładu, jak skoro mi się spodoba brwi ściągnąć.
 Tamten odparł obojętnie.
 — To bardzo być może, najjaśniejszy królu. Znaczy, że w takim razie godzina ludu nie uderzyła jeszcze.
 Wilhelm Rym uważał za niezbędne wtrącić:
 — Panie Coppenole, mówisz do monarchy potężnego niezmiernie.
 — Wiem o tem — odrzekł poważnie pończosznik.
 — Pozwól mu mówić panie Rym, przyjacielu mój — podchwycił król — lubię taką w słowie otwartość; ojciec mój Karol VII powiadał, że prawda rozchorowała się na świecie. Jam był pewien, że i umarła już, spowiednika nie znalazłszy nigdzie. Mistrz Coppenole wyprowadza mię z błędu...
 Wtedy kładąc poufale rękę na ramieniu Coppenole’a:
 — Mówiłeś nam więc panie Jakóbie...
 — Powiadam najjaśniejszy panie, że być może masz słuszność, że godzina ludu nie uderzyła tu u was jeszcze.