Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/402

806

 — Niekiedy, to zależy. Przeciw księciu także niekiedy.
 Ludwik XI poszedł na swoje krzesło, powiadając z uśmiechem:
 — E, u nas to wasze łupu­‑cupu ledwie jeszcze starostów sięga.
 W tej właśnie chwili wrócił Olivier­‑le­‑Daim. Za nim dwaj pazie nieśli gotowalnię królewską. Ale co uderzyło Ludwika XI to jednoczesne z nimi wejście kasztelana paryskiego i dowódcy czat nocnych, którzy zdawali się być zmieszani i zaniepokojeni. Uraźliwy balwierz Jego Kr. Mości miał również twarz nieco wylękłą, w głębi jednak był jakby zadowolony. On to głos zabrał:
 — Najjaśniejszy panie, najpokorniej proszę o przebaczenie Waszej Królewskiej Mości, że Jej przynoszę niefortunną nowinę.
 Król obracając się gwałtownie, zadarł aż kawał posadzki ostrogą swoje krzesło.
 — Co to ma znaczyć? spytał ponuro.
 — Najjaśniejszy panie — ciągnął Olivier­‑le­‑Daim ze złośliwą miną człowieka, cieszącego się ciężkością ciosu, który ma zadać — to nie przeciw staroście pałacu rzuca się ów motłoch wzburzony.
 — Więc przeciw komu?
 — Przeciw Tobie, Najjaśniejszy Panie.