Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/450

854

ci panie, że żelaza te wóz połamał. Toż tamten oto człowiek widział. I cóż to zresztą ma do waszej cyganki?
 — Hm — mruknął Tristan.
 — Do licha! — rozpoczął żołdak pogłaskany pochwałą wojewody — złomki żelaza świeżutkie są całkiem.
 Tristan się wyprostował. Worecznica pobladła jak chusta.
 — Ile mówisz, jest czasu od owego wozu?
 — Miesiąc, — dwa tygodnie, jasny panie. Skąd ja mam wiedzieć biedna?
 — Pierwej powiedziała, że rok z górą — pochwycił żołdak.
 — Sprawa nieczysta! — warknął Tristan.
 — Wielmożny, jasny panie! — wołała Gudula, przyciskając się wciąż do okna i drżąca ze strachu, by nie przyszło któremu do głowy zajrzeć do celki — jasny panie! przysięgam, że kratę wyłamał wóz. Klnę się na wszystkich świętych Pańskich. Niech mię piekło porwie, niech ja Boga nie oglądam, jeśli nie wóz!
 — Za gorąco mi waśćka przysięgasz — zauważył Tristan z trafnością inkwizytorską.
 Pustelnica czuła, że w niej jedna po drugiej pękały sprężyny przytomności i pewności siebie.
 Wtem nadbiegł inny strażnik miejski wołając: — Panie pułkowódco, stara pokutnica zmyśla.