Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/46

może w jej mniemaniu wyraz ten posiada tajemniczą jakąś własność magiczną. Często powtarza go półgłosem, gdy sądzi że jest sama.
 — Czy jesteś pewny, — zapytał Klaudjusz, patrząc przenikliwie, — że jest to tylko wyraz, a nie imię?
 — Czyje imię? — odparł poeta.
 — Alboż ja wiem? — rzekł ksiądz.
 — Oto co mi się zdaje, mistrzu, cyganie ci są trochę przesądni i czczą słońce. Ztąd Phoebus.
 — To mi się nie wydaje tak prostem, mistrzu Piotrze.
 — Zresztą mało mnie to obchodzi. Niech sobie mruczy co chce o swym Phoebusie. Pewnem jest, w każdym razie to, że Dżali kocha mię prawie tyle, co ona.
 — Co za Dżali?
 — A ta koza.
 Archidjakon objął podbródek dłonią i zamyślił się. Nagle znowu się zwrócił do Gringoire‘a.
 — Przysięgasz mi, że jej nie tknąłeś?
 — Kogo? — spytał Gringoire — kozy?
 — Nie, — tej kobiety.
 — Mojej żony?... Ależ przysięgam.
 — I często jesteś z nią sam na sam?
 — Co wieczór, całą godzinę.
 Ksiądz Klaudjusz ściągnął brwi.