Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/460

864

cząt nie miał? Jeśli zaś je masz, nic że ci się nie przewraca we wnętrznościach, gdy one skomlą?
 — Odrzucić kamień — powiedział Tristan — już się nie trzyma. Drągi podważyły ciężką bryłę. Był to ostatni szaniec matki. Rzuciła się nań chcąc go zatrzymać; zadarła głaz paznokciami, lecz osadzisty piaskowiec poruszony przez sześciu ludzi, wymknął się i zwolna osunął na ziemię wzdłuż żelaznych lewarów.
 Matka, widząc wyłom dokonany, padła przed otworem w poprzek, jakby własnem ciałem zagrodzić chciała wstęp do celki i łamiąc ręce, tłukąc głowę o posadzkę, wrzeszczała głosem chropawym od zmęczenia:
 — Ratujcie! gore! gore!
 — Teraz wziąć dziewczynę! — rzekł Tristan niewzruszony.
 Matka popatrzyła na żołnierzy w sposób tak rozwścieklony, że większą ochotę mieli cofnąć się niż postąpić naprzód.
 — Cóż znowu! — jął wojewoda — Henriet Cousin, ty?
 Nikt z miejsca nie ruszył.
 — A na rogi Lucypera! czy tacy z was rycerze? lękacie się kobiety?
 — Miłościwy panie — odezwał się Henriet — czy to nazywasz kobietą?
 — Ma grzywę lwią — dodał inny.