Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/68

472

i obracając w rękach czapeczkę z wyrazem niewinności, — chciałem cię właśnie prosić...
 — O co?
 — O trochę nauki moralnej, której bardzo potrzebuję. — Jehan nie śmiał dodać głośno; „I trochę pieniędzy, których potrzebuję jeszcze więcej“. Ostatnia ta część jego frazesu została mu w myśli.
 — Jestem bardzo z ciebie niezadowolony, — rzekł archidjakon zimno.
 — Niestety! — westchnął Żak.
 Ksiądz Klaudjusz zakreślił krzesłem ćwierć obrotu i mocno wpatrzył się w Jehana.
 — Rad bardzo jestem, że cię widzę.
 Wstęp był zatrważający. Jehan gotował się do wytrzymania gwałtownego ataku.
 — Jehanie, odbieram codzień skargi na ciebie. Co znaczy ta bójka, w której pokaleczyłeś małego wicehrabiego Alberta de Ramonchamp?
 — E! — odparł Jehan, — bagatelka, jakiś nędzny paź, który się bawił obryzgiwaniem żaków, galopując po błocie!
 — A cóż mi powiesz, — ciągnął archidjakon, — o tym Mahiecie Fargelu któremu rozdarłeś odzież Tunicam dechiraverunt, opiewa zażalenie.
 — A ba! jakaś licha kapota! czy nie o tem mówicie?