Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/69

 — W skardze powiedziano „tunicam“, nie zaś „cappettam“. Czy umiesz po łacinie?
 Jehan nic nie odpowiedział.
 — Tak jest, — zawołał ksiądz kiwając głową. — Oto w jakim stanie znajdują się obecnie nauki i literatura. Język łaciński zaledwie rozumiany, syryjski nieznany, grecki tak nie lubiany, że najuczeńsi nie wstydzą się opuszczać wyraz grecki, nie umiejąc go odczytać nawet, tak iż w przysłowie już poszło: Grecum est, non legitur.
 Żak śmiało podniósł oczy.
 — Mój bracie, czy chcesz, abym ci wytłómaczył dobrą francuzczyzną znaczenie napisanego tam na murze wyrazu greckiego?
 — Jakiego wyrazu? — ἈΝΆΓΚΗ.
 Lekki rumieniąc pokrył policzki archidjakona jak kłębek dymu, zdradzający na zewnątrz ukryte w głębi wstrząśnienia wulkanu. Żak ledwie na to zwrócił uwagę.
 — Dobrze, — wycedził starszy brat z trudnością; — powiedz co znaczy ten wyraz?
 — Przeznaczenie.
 Bladość wróciła na twarz KJaudjusza, a Jehan mówił dalej niedbale:
 — A ten wyraz niżej, wyryty tą samą ręką, „Αναγνεία“, znaczy „nieczystość“. Widzisz bracie, że język grecki nie jest mi zupełnie obcy.