Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/76

480

 — Czy to tak? — mówił łobuz, spoglądając kolejno to na brata, to na stojące na piecu alembiki; — jak widzę tu wszystko rogate, i myśli i flaszki!
 — Jehanie, na śliskiej, na bardzo śliskiej jesteś drodze. Czy wiesz dokąd ona prowadzi?
 — Do gospody, na pohulankę, — odparł Jehan.
 — Pohulanka wiedzie wprost ku pręgierzowi.
 — Ba, ku pręgierzowi! Latarnia to jak i inne, być nawet może, że z taką Dyogenes byłby znalazł człowieka, jakiego szukał.
 — Pręgierz stoi tuż przy szubienicy.
 — Szubienica jest to szala, na której jednym końcu człowiek, a na drugim ziemia cała. Czyliż nie jest zaszczytem być człowiekiem?
 — Szubienica prowadzi do piekła.
 — Piekło, wielkie duchów ognisko.
 — Jehanie, Jehanie źle skończysz.
 — Ale za to dobrze zacznę.
 W tej chwili dał się słyszeć odgłos kroków na schodach.
 — Cicho, — rzekł archidjakon, kładąc palec na usta, — mistrz Jakób idzie. Słuchaj Jehanie, — dodał zniżonym głosem: — nie waż się nigdy mówić o tem, co tu posłyszysz, lub zobaczysz. Schowaj się czemprędzej pod piec i ani jednego słówka więcej!