Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/105

103

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

oprzeć na manekinie, stracił równowagę i upadł na ziemię.
 — Zginąłem! — krzyknął padając, i jak trup leżał.
 Nad jego głową tysiące dzwonków zabrzmiało i rozległ się śmiech szyderczy truandów, a Clopin zawołał:
 — Podnieście go i powieście natychmiast!
 Podniesiono go i odwiązano od szubienicy manekin.
 Postawiono na ławie poetę, założono powróz na szyję, mówiąc: — Bądź zdrów, przyjacielu, niema dla ciebie ratunku.
 Wyraz łaski skonał na ustach poety; spojrzał wokoło siebie i żadnej nie widział nadziei, bo wszyscy się śmieli.
 — Bellevigne de l’Etoile! — rzekł król Tuuów do ogromnego truanda, który na przód wystąpił — wejdź na wierzch szubienicy.
 Bellevigne de l’Etoile wszedł na szubienicę i Grintoire zobaczył obmierzłą jego twarz nad sobą.
 — Teraz rzecze Clopin Trouille-fou — kiedy klasnę w ręce, Andrzej Czerwony poderwie ławkę, Franciszek Chante-prune uwiesi się u jego nóg, a ty zaś, Bellevigne, porwiesz go za ramiona. Tylko razem, rozumiecie?
 Poecie włosy stanęły na głowie.
 — Czyście gotowi? — zapytał Clopin.
 Biedny Grintoire konał w męczarniach. Tymczasem król Tunów rozłożył ręce.
 Lecz zatrzymał się z klaśnięciem, jakby mu jakaś myśl przyszła.
 — Aha! chwilkę jeszcze, zapomniałem... Zwyczaj