Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/114

112

WIKTOR HUGO.

 — Może.
 To może, tak drogie filozofom, ośmieliło poetę.
 — Czy wiesz, co to jest przyjaźń? — zapytał.
 — Tak! — odpowiedziała cyganka — jestto być bratem i siostrą: dwiema duszami, które się z sobą nie łączą, jak dwa palce u ręki.
 — A miłość? — znowu rzekł Grintoire.
 — Och! miłość! — rzekła, a głos jej zadrżał i oko zabłysło — jestto to, że dwie dusze są jedną — mężczyzna i kobieta, którzy się zmieniają w anioła. — To niebo!
 Uliczna tanecznica w tej chwili zdawała się poecie czarującej piękności. Usta jej różane wpół się uśmiechały; czoło jej czyste i pogodne przesuwało po sobie myśli, jak zwierciadło oddech; czarne i długie rzęsy, opuszczone na dół, zaledwie pozwalały wypływać czarownemu światłu i tworzyły ów ideał piękności, który Rafael tylko umiał przelewać na płótno.
 Grintoire mówił dalej:
 — Jakim sposobem można ci się podobać?
 — Być mężczyzną.
 — A ja czem jestem? — rzecze.
 — Mężczyzna powinien mieć kaszkiet na głowie, pałasz u boku i ostrogi u butów.
 — A więc mężczyzna bez konia, to nie mężczyzna?
 — Czy pan kochasz?
 — A ty kochasz?
 Zamyśliła się przez chwilę i rzekła ze szczególniejszym wyrazem: — Namyślę się, powiem później.