Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/19

17

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Jehan, pan placu, mówił z tryumfem:
 — Zobaczysz, choć jestem bratem uczonego alchemika.
 — Panowie! to lud z uniwersytetu!... nie umieją nawet praw naszych szanować; w mieście jest umajenie i fajerwerk, dyalog i ambasadorowie w Cité — w uniwersytecie zaś nic!
 — Przecież plac Maubert jest dość obszerny — odezwał się jakiś młodzik uwieszony na stole.
 — Precz z ich zabawami — krzyczał Jan.
 — Trzeba dziś wyprawić fajerwerk na polu Gaillard — odezwał się inny — i popalić książki pana Andrzeja.
 — I stół jego pisarzy!
 — I rózgi sierżantów!
 — I stoły przekupniów.
 — I ławki rektora.
 — Precz z panem Andrzejem, z księgarzami, pisarzami, teologami, lekarzami i uczonymi.
 — A to koniec świata!... — szemrał pan Andrzej, trąc uszy.
 — Otóż jeden uczony... teraz właśnie przez plac przechodzi — zawołał jeden z uliczników w oknie siedzący.
 I odwrócił się do placu.
 — Czy w rzeczy samej nasz zacny mistrz Thibaud? — zapytał Jehan Frollo du Moulin, który, siedząc na kapitelu kolumny, nie mógł widzieć, co się na placu dzieje.
 — Tak, to on! to on! — odpowiedzieli inni — to on, mistrz Thibaud.